zoektocht
Ik kan niet zeggen dat ik het boek helemaal begreep maar er werd iets geraakt en het liet me niet meer los. Ik kon uren kijken en luisteren naar filmpjes van satsangs en podcasts over non-dualiteit en Advaita en las er boeken over. Ik nam deel aan een satsang weekend, ergens op het platteland in Belgisch Limburg en vond het geweldig. Er werd veel gelachen, lekker gegeten en gedronken, de sfeer was goed. Tijdens een pauze stond ik buiten te roken en naast me stond een Duitse man met een flesje bier in zijn handen. Hij nam zijn mobieltje uit zijn zak en zei: ‘So, und jetzt die Fussbal Ausschläge’. Ik werd daar zó blij van, dit klopte helemaal! Hier was ruimte voor alles, niets was te min, niets werd buitengesloten omdat het niet spiritueel genoeg zou zijn. Het hele weekend was een feest.
Vlak daarna had ik ’s nachts een plotselinge en diepgaande ervaring waarbij de hele persoonlijkheid, dat waar ik me volledig mee identificeerde, even helemaal wegviel. Er was niets meer, alleen maar Zijn. Het was alsof ik uit een kramp een grenzeloze ruimte in schoot. Ik zag dat datgene wat ik dacht te zijn en van waaruit ik dacht te leven, alleen maar een constructie was van ervaringen, verhalen, eigenschappen, gedachtes, overtuigingen enz. Ik was verbijsterd. Wie of wat was ik dan echt? Dat wakkerde het vuurtje helemaal aan en de zoektocht naar wat ‘Waar’ is werd een prioriteit. En zo zocht ik een tijdlang door, las nog meer boeken, keek nog meer filmpjes en volgde zelfs een cursus. Totdat iemand vroeg: ‘En wat als dit het nou is?’ Ik viel stil…. Ja natuurlijk, hoe kan het ook anders! Er is alleen maar wat er is, elk moment opnieuw. Er kwam een gevoel van teleurstelling omhoog; geen serenades, extase of engelenkoren. En even later op weg naar huis in de auto moest ik heel hard lachen. Langzaamaan ging er iets ‘open’ waar steeds meer vreugde en licht doorheen piepte.
Ik dacht dat ik klaar was met zoeken, maar via de achterdeur kwam er na een poosje een nieuw hersenspinsel binnen: ’Er zal energetisch toch ook nog iets gaan veranderen, en dan pas zie en ervaar ik het echt’. In plaats van zoeken ging ik wachten. Met andere woorden: ik was er nog steeds niet.
Aan het einde van een mooi stilte retreat waar ik aan deelnam, voelde ik een diepe, diepe bereidheid om alles op te geven en met knikkende knieën zei ik JA tegen het onbekende. Het was een innerlijke sprong in het diepe, beter gezegd in het niets. Op dat moment zag ik helder dat de hele wereld zoals ik die kende alleen maar in mijn hoofd bestond. Even viel alles weg en was er weer alleen maar Zijn. Dat was het einde van de zoektocht.
De tijd vlak na dat retreat was ik kraakhelder, ik wist het antwoord op elke vraag. Bij vlagen werd ik overspoeld door een golf van liefde. Na een aantal weken voelde het weer zo goed als ‘normaal’. Het dagelijkse leven ging gewoon door en er was en is nog genoeg conditionering die ervoor zorgt dat ik regelmatig getriggerd word en dat gaat altijd gepaard met verkramping, dan is de identificatie het sterkst. Dat laat elke keer zien waar het nog niet vrij is, waar er nog iets aan te kijken en op te ruimen valt. Maar dat gaat op een andere manier dan vroeger. Ik kan het, soms met hulp van iemand anders, vanuit een ander perspectief waarnemen en dat maakt het een stuk gemakkelijker en lichter. Wat voor mij ook steeds duidelijker wordt, is het belang van ‘belichaming’. Weten is één ding, maar dat te leven en belichamen is iets anders. Tegenwoordig vind ik mijn lichaam een hele fijne plek om te zijn. Via mijn lichaam lijk ik in een grenzeloze binnenwereld te komen waar ik het leven meer en meer ten volle ervaren kan. Zowel de mooie als de minder mooie dingen. Magisch…..